به گزارش خبرگزاری حوزه، انتشار گزیده ای از سخنان متفکرین انقلاب اسلامی با عنوان «گفتمان ناب» از برنامه های رسانه رسمی حوزه است که در این شماره، سخنان مرحوم علامه طباطبائی (ره) درباره «شهادت» تقدیم علاقه‌مندان می‌شود.

تردیدی نیست که در قاموس وجدان انسانی اصل زندگی و زندگی شرافت‌مندانه، به یک پایه است و زندگی که با شرافت توأم باشد و سعادت انسان را در برندارد، زندگی نیست، بلکه مرگی است بس تلخ‌تر و ناگوارتر از مرگ طبیعی، و انسانی که برای شرافت و سعادت خود ارزش قائل است، باید از این زندگی پست مانند مرگ بگریزد.

انسان در هر محیطی زندگی کند، و به هر روشی تمایل نماید، با نهاد خدادادی‌ خود می‌فهمد که مرگ در راه آنچه تقدیس می‌کند، خود سعادت است.

اگر چه در منطق دین، این مسئله از هر منطق دیگر روشن‌تر و از پندار و خرافه دورتر است.

زیرا کسی که به دستور دین، از جامعه دینی خود دفاع نموده، جان می‌سپارد، می‌داند که محرومیتی را به خود هموار نکرده است و جان شیرین چند روزه را که در راه خدا بذل می‌کند، یک زندگی شیرین‌تر و گران‌بهاتر و جاویدان به دست می‌آورد و به راستی سعادت وی قابل زوال نیست.

چنان‌که خدای متعال در کلام خود می‌فرماید: «وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ/ کسانی که در راه خدا کشته می‌شوند، مرده نیستند، بلکه زندگی جاودانی دارند و در مقام قرب از نعمت‌های خداوندی برخوردارند. آل عمران، آیه ۱۶۹».

ولی در روش‌های غیردینی که زندگی انسان را به همین زندگی چند روزه گذران این جهان منحصر می‌داند، هرگز نمی‌توان گفت انسان پس از مرگ زنده می‌باشد، یا سعادت و نیکبختی به دست می‌آورد، جز این‌که از راه پندار و خرافه، به وی تلقین شود.

کسی که در راه وطن! یا مقدسات ملی! مثلًا کشته شود، نام وی در فهرست جانبازان و از خودگذشتگان ملت، درج و در صحیفه تاریخ با خطوط طلایی نوشته می‌شود و برای همیشه زنده و جاوید خواهد بود!.

تمجید و تقدیسی که در اسلام از شهادت و کشته شدن در راه خدا شده، از هیچ عمل صالحی به عمل نیامده است.

پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله می‌فرماید: «بالاتر از هر نیکوکاری، نیکوکاری دیگری هست تا برسد به شهادت، که بالاتر از آن نیکوکاری نیست».

مسلمانان صدر اسلام از پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله درخواست استغفار می‌کردند و در اثر دعای آن حضرت به درجه رفیعه شهادت نائل می‌شدند، و به کسانی که با شهادت از دنیا می‌رفتند، برای این‌که زنده است و نمرده، گریه نمی‌کردند.

منبع: کتاب تعالیم اسلام، ص: ۲۳۹